आशु त मेरो पनि आउँछ

आशु त मेरो पनि आउँछ,

कहिले एकान्तमा लुकाएर रोएँ होला,

कहिले ढोका थुनेर चुपचाप बगाएँ होला,

हृदय मेरो पनि छ,

पलपल भाँचियो होला, रोएर भिजायो होला ।

कसैले देखेन, कसैले बुझेन,

मेरो मुस्कानभित्रको आँधीलाई,

मैले आफैँलाई सम्हालेँ,

तर कतिखेर झर्न थाले आँसु,

मैले आफैँलाई सोध्न पनि भ्याइनँ ।

जिन्दगीको गोरेटो कति साँघुरो,

कहिले काँडा, कहिले चोटको भारी ।

तर आँसु मात्रै मेरो साथी बने,

कहिले ओठको हाँसो मेट्दै,

कहिले हृदयको चोट गहिरिँदै ।

चाहन्थेँ, कोही हेरि देओस्,

म भित्र भत्किएको शहरलाई ।

तर सबैले बाहिरको महल हेरे,

म उभिएको कमजोर धरातल थाहा पाएनन् ।

आँसु बग्छ, सधैँ मौन सहन्छु,

तर यसले पनि भन्छ—

“तिमी एक्लै छैनौ, म तिम्रो आवाज हुँ ।”

हृदय रोएको कथा लेखिरहन्छ,

आँसु झरेको संगीतले गुञ्जिरहन्छ ।

एकदिन,

यो आँसुले मलाइ बल दिन्छ,

र मलाई सम्झाउँछ—

मेरो आँसु भनेको हार होइन,

मेरो आँसु भनेको जिन्दगीको एउटा उचाइ हो ।