जब मनभित्र उठ्छ भावनाको बाढी,
रहर र वेदनाले छोप्छन् मनको भित्री गाँठी ।
शब्द खोज्न थाल्छु, भित्री आवाज सुन्छु,
तब हरेक चोट र खुशीका लागि, म कविता कोर्छु ।
नबोलेका कुराहरू लेख्छु,
अश्रुका थोपा र हाँसोका रेखाहरू खिच्छु ।
कसैलाई देखाउन होइन,
आफ्नै मनलाई सुनाउन, म कविता कोर्छु ।
सुखद पलको झझल्को हुन्छ,
दुखद घडीको सम्झना हुन्छ ।
हरेक पीडा, हरेक उमंग,
शब्दमा बाँध्न खोज्छु र म कविता कोर्छु ।
जब संसारको अन्यायले चिच्याउँछ,
जब मनको थकानले रोक्छ ।
त्यही थकित समयलाई साथ दिन,
मेरा भावनाको रथ बनाउँछु, म कविता कोर्छु।
कहिले प्रेमका गीत, कहिले आक्रोशका शृङ्खला,
कहिले प्रकृतिको पूजा, कहिले युद्धका महाकाव्य ।
हरेक पललाई अजर र अमर बनाउन,
आफ्नै जीवनलाई अर्थ दिन, म कविता कोर्छु ।
यो मेरो यात्रा हो, यो मेरो शान्ति हो,
कहिले आँसुको संगीत, कहिले खुसीको वाणी हो ।
जब मनले भन्न खोज्छ अनन्त कुरा,
संसारको अगाडि आत्मा खोल्छु र म निरन्तर कविता कोर्छु ।
