यहाँ लोग्नेमान्छे रुदैनन्

यहाँ लोग्नेमान्छे रुदैनन्,

रुनु त कमजोरी हो रे,

बलियो बन्नुपर्छ रे,

भावनालाई भित्तामा टाँसेर,

दर्दलाई मुटुभित्र थुनेर ।

आँसु?

त्यो त केवल आमाको आँखाबाट बग्छ,

बहिनीका अनुहारमा देखा पर्छ,

तर लोग्नेमान्छे?

उनीहरू त आँसु नझार्ने यो दुनियाँका खम्बा हुन् रे ।

तर उनीहरू पनि त दुखित हुन्छन,

जब जिम्मेवारीको भारीले थिच्छ,

जब सपनाभित्र भित्रै चिच्याउँछन्,

तर बाहिर केवल मुस्कान छर्छन् ।

कसैलाई थाहा छैन,

उनीहरूको पिठ्युँमा बिसाएको

आर्थिक भार कति भारी छ,

कसले देख्छ र?

त्यो भारीले कम्मर कति बाँगिएको छ ।

यहाँ लोग्नेमान्छे रुदैनन्,

जब परिवारको भोक देख्छन्,

तब आफ्नै चाहना जलाउँछन्,

जब भत्किएको भरोसा थाम्न खोज्छन् ।

उनीहरूको रुनुलाई

एउटा कोठाको एकान्तले मात्र बुझ्छ,

जहाँ उनीहरू आँसुमा बगेर,

फेरि संसारसँग बलियो देखिन्छन् ।

यहाँ लोग्नेमान्छे रुदैनन्,

किनभने समाजले तिनीहरूलाई

रुन अस्वीकार गरिसकेको छ ।

तर कहिलेकाहीँ, रातको अँध्यारोले

उनीहरूको आँसुलाई ओत दिन्छ ।

किनकी लोग्नेमान्छे पनि मानिस हुन्,

उनीहरूको मुटु पनि दुख्छ,

तर तिनीहरू कहिल्यै

भिजेको अनुहार देखाउँदैनन् ।